Yoktun...
Bir karanfil açıyordu bahçemde
Ellerimle büyütüp.
Yüreğimle öldürüyordum...
İçim içimi,
Dışım yine içimi kemiriyordu
Çok ışıklı bir ruhsuz binaların gölgelerinde,
Ruhumun derinliklerinde,
Sokak lambalarının karanlığında,
Gözümün aydınlığında
Seni arıyordum,
Yoktun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder