8 Temmuz 2009 Çarşamba

Acıyla büyüttüğüm...


gözlerin,
bir çocuğun masum ışıltısını taşımalıyken,
ve hala sevinmen gerekirken küçük şeylere,
bir kadını sevindirmeye çalışmanın
ve seni erken büyütmenin pişmanlığında yüreğim...

ne yazık ki pişmanlık,
silemiyor içindeki acıyı,
hiç olmamış gibi yapılamıyor.
acısı kalıyor bir müddet sonra yaşanmışlığın,
yaşanmamışlığın da çaresizliği...

böylece devam ediyor hayat
"keşke"ler ve "iyi ki" lerin acımasız savaşıyla
gözyaşlarımın dışa vurumsuz isyanı
"böylesi daha iyi" yalanıyla bastırılabiliyor sadece...