bıkkınlığım..

yaşama telaşı,
ne gereksiz bir ihtiyaç...

hayat,
bırak artık beni
boşluğuma savrulayım...

Acıyla büyüttüğüm...

gözlerin,
bir çocuğun masum ışıltısını taşımalıyken,
ve hala sevinmen gerekirken küçük şeylere,
bir kadını sevindirmeye çalışmanın
ve seni erken büyütmenin pişmanlığında yüreğim...

ne yazık ki pişmanlık,
silemiyor içindeki acıyı,
hiç olmamış gibi yapılamıyor.
acısı kalıyor bir müddet sonra yaşanmışlığın,
yaşanmamışlığın da çaresizliği...

böylece devam ediyor hayat
"keşke"ler ve "iyi ki" lerin acımasız savaşıyla
gözyaşlarımın dışa vurumsuz isyanı
"böylesi daha iyi" yalanıyla bastırılabiliyor sadece...

Benden geriye kalan...

Ardımda puslu bir yalnızlıktan başka
Kimselerin uğramadığı,
Talan olmuş bir yaşam,
Kan kokulu geceler,
İntihar soluklu nefesler
Bir de,
Hüznü çağıran gözlerimi bırakıyorum..
Ne alınsın, ne de satılsın diye..

İçindeki

Dök içini…
Zehrini akıt
Bırak rüzgâra, alıp götürsün ..

Yağmura ver yüzünü,
Yıkasın…
Kirlettiği gibi..

Güneşe dön,
Kurutsun gözündeki yaşları…
Nasıl yaşanır bunca acıyla…



...

Kalıntı…

Son birkaç yaprak,
Birkaç satır şiir,
İçimden akıp giden...

Bir iç çekme mesafesi kadar uzak,
Seni düşünmek...
Yokluğunla aynı hizada...

Gökkuşağının içinde olmak kadar
İmkânsız mı olmalı,
“yanında olmak”


...